Patron szkoły profesor Teodor Marchlewski

Teodor Edward Józef Marchlewski urodził się 12 lipca 1899 roku w Manchesterze (Wielka Brytania), a zmarł 27 stycznia 1962 roku w Krakowie. Jego ojciec Leon Marchlewski, wybitny biochemik, pochodził z Kujaw, ale po ukończeniu studiów w Szwajcarii przez wiele lat pracował w Anglii, gdzie ożenił się ze Szkotką Fanny Hargreaves. W 1900 roku dr Leon Marchlewski wrócił wraz rodziną do Polski i objął Katedrę Chemii Lekarskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W Krakowie urodzili się dwaj bracia Teodora - Marceli (1905 -1988) i Jan (1908 - 1961). Wszyscy synowie odziedziczyli po ojcu zamiłowania do nauk przyrodniczych.

Po ukończeniu w 1919 roku szkoły w Krakowie rozpoczął Teodor Marchlewski studia na Uniwersytecie Jagiellońskim na Wydziale Filozoficznym oraz Studium Rolnym. Stopień doktora filozofii uzyskał w 1922 roku. Dzięki uzyskanym stypendiom wyjechał na dalsze studia na Uniwersytecie w Edynburgu, w Utrechcie i w Kopenhadze. Po powrocie do kraju został asystentem w Katedrze Hodowli Zwierząt na Wydziale Rolniczym UJ, gdzie w 1927 roku habilitował się, a już w 1934 roku uzyskał tytuł profesora. Dziekanem Wydziału Rolniczego Uniwersytetu Jagiellońskiego został wybrany na lata 1938/1939 i 1939/1940.

W sierpniu 1939 roku uczestniczył w VII Kongresie Genetyki w Edynburgu i - pomimo obywatelstwa brytyjskiego - z końcem sierpnia 1939 roku wrócił do Polski, uważając, że w chwili zagrożenia jego miejsce jest w kraju. Aresztowany wraz z innymi profesorami Uniwersytetu Jagielońskiego przez gestapo w listopadzie 1939 roku i wywieziony do Sachsenhausen-Oranienburg, wrócił po kilku miesiącach ze zrujnowanym zdrowiem do tego stopnia, że do końca życia był częściowo sparaliżowany.

Pomimo ograniczonej ruchliwości, natychmiast po opuszczeniu przez Niemców Krakowa, włączył się aktywnie w organizację badań i dydaktyki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Równocześnie rozpoczynął organizację Instytutu Zootechniki, w którym od momentu jego powstania (rok 1950) aż do 1957 roku pełnił funkcję dyrektora. Pomysł stworzenia niezależnej jednostki poświeconej badaniom biologii i hodowli zwierząt gospodarskich powstał podczas pobytu w Anglii, gdzie tego typu placówki stanowiły pomost pomiędzy pracą badawczą a praktyką.

Po przekształceniu Wydziału Rolniczego w Wyższą Szkołę Rolniczą Marchlewski pozostał na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi UJ kierując do końca życia Zakładem Genetyki i Ewolucjonizmu. Przez cały czas służył macierzystej uczelni: w 1947 roku został wybrany prorektorem a następnie przez 8 lat akademickich (1948 - 1956) pełnił funkcję rektora Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Zainteresowania badawcze profesora Marchlewskiego dotyczyły genetyki zwierząt laboratoryjnych i hodowlanych, stanowiły próbę połączenia problemów dziedziczności z hodowlą i ewolucją w najszerszym tego słowa znaczenia. W czterdziestoletnim okresie jego aktywności naukowej opublikował 70 prac, w tym w 1930 roku wydał książkę Zarys nauki o dziedziczności - pierwszy podręcznik genetyki polskiego autora, a ostatnia jego publikacja to wydana w roku 1961 książka Genetyka zwierząt. Książka ta stanowiła podsumowanie badań w nauce o dziedziczności z punktu widzenia genetyka i ewolucjonizmu oraz próbę połączenia tych dziedzin z osiągnięciami praktyki hodowlanej.

Dla każdego kto znał stan zdrowia Profesora Marchlewskiego jest rzeczą zdumiewającą jak znajdował siły, aby podołać tylu obowiązkom, kontynuować pracę badawczą, kierować Uczelnią oraz z niezwykłym zaangażowaniem organizować niezależną placówkę jaką był Instytut Zootechniki. Pochodził z rodziny o wyraźnie lewicowych poglądach i nie ukrywał swoich zapatrywań. Nie angażował się jednak w działalność polityczną, a swoje zdolności organizacyjne wykorzystał w Instytucie Zootechniki. Na uwagę zasługuje fakt, że w Instytucie Zootechniki znalazło możliwość pracy wielu absolwentów wyższych uczelni bez względu na ich pochodzenie i poglądy polityczne, co w owych czasach nie było sprawą wcale tak oczywistą. Pomimo pozycji jaką zajmował w społeczności akademickiej z racji pełnionych funkcji był człowiekiem bardzo bezpośrednim, jego poczucie humoru ułatwiało mu kontakt z młodzieżą, której nie tylko przekazywał wiedzę, ale starał się pomóc w trudnych życiowych sytuacjach.

Profesor Marchlewski był czynnym członkiem Polskiej Akademii Umiejętności w latach 1949 - 1952, a do 1952 roku członkiem Polskiej Akademii Nauk. Jego wrodzony entuzjazm i chęć dzielenia się wiedzą spowodowały, że pomimo choroby działał w licznych towarzystwach naukowych. Był członkiem honorowym Związku Hodowców Drobnego Inwentarza, sędzią i wieloletnim przewodniczącym Rady Naukowej Związku Kynologicznego w Krakowie, prezesem Krakowskiego Klubu Konnej Jazdy. Aktywność profesora Marchlewskiego znalazła uznanie w formie najwyższych odznaczeń przyznanych przez te stowarzyszenia; były one dla niego równie cenne, jak uznanie ze strony władz państwowych.

Baza Szkoły

Zespół Szkół w Trzcinicy to różne typy szkół położone na powierzchni 12 ha ogrodzonego terenu na pograniczu wsi Trzcinica i Przysieki. Bazą wspólną dla wszystkich typów szkół są:

1. Budynek "szkoły górnej" z 7 klasopracowniami głównie zawodowymi
2. Budynek "szkoły dolnej" z 13 klasopracowniami, salą gimnastyczną i zapleczem administracyjnym
3. Budynek internatu na 180 miejsc w którym parter i pierwsze piętro adaptowano na potrzeby szkoły. Urządzono tam 10 klasopracowni, bibliotekę z czytelnią, gabinet lekarski i 5 siłowni
4. Budynek stołówki z dużym zapleczem kuchennym - 180 miejsc jednorazowo
5. Boisko do gier zespołowych z kortem tenisowym
6. Strzelnica sportowa
7. Zielona sala gimnastyczna
8. Stadion pełnowymiarowy do piłki nożnej

Dla szkół sportowych (Liceum Ogólnokształcące o profilu sportowym) bazę stanowią:

• pełnowymiarowy stadion lekkoatletyczny z 8 torową bieżnią
• trasa biegów przełajowych
• siłownie:
  • dwie sale z atlasami dla 16 ćwiczących każda
  • jedna sala podnoszenia ciężarów
  • dwie sale ćwiczeń rekreacyjnych
• budynek zaplecza socjalnego stadionu

Dla szkół ogrodniczych bazę stanowi Ogrodnicze Gospodarstwo pomocnicze o powierzchni 86 ha w tym:

• 20 ha - porzeczka czarna
• 45 ha - sad jabłoniowy
• 16 ha - użytki orne
• 5 ha - łąki i nieużytki

Gospodarstwo to posiada:

• warsztaty mechanizacji rolnictwa
• szklarnię
• cztery tunele foliowe
• szkółkę drzew owocowych i roślin ozdobnych
• poletka demonstracyjne zielarskie, warzywnicze, roślin ozdobnych

Bazę dla nauki jazdy samochodem i ciągnikiem stanowi:

• poligon do nauki jazdy samochodem
• trzy ciągniki
• trzy samochody osobowe
• jeden samochód dostawczy

Baza szkoleniowa dla szkoły żywieniowej składa się z:

• dwóch klasopracowni technologii gastronomicznej
• nowoczesnej kuchni i stołówki szkolnej

Bazą szkoleniową dla pszczelarzy jest pasieka szkolna z klasopracownią i pomieszczeniem do obróbki miodu i wosku. W szkole funkcjonują trzy nowoczesne klasopracownie komputerowe pracujące w sieci z dostępem do internetu.

Historia Szkoły

Zaledwie 8 miesięcy po zakończeniu działań II Wojny Światowej w rejonie Jasła, 15 września 1945r., w Trzcinicy rozpoczyna się nauka w Powiatowej Szkole Gospodarstwa Wiejskiego dla dziewcząt. W tamtych, odległych czasach pierwsi uczniowie zetknęli się na tym terenie z ruinami browaru Władysława Klominka i opuszczonymi budynkami gospodarstwa Michała Kierpca. Nauka odbywała się na przemian z pracą przy adaptowaniu i porządkowaniu tych obiektów na potrzeby edukacyjne. Motorem tych działań i zarazem początkiem historii szkoły była żywiołowa chęć kształcenia się i doskonalenia swych umiejętności, która, tłumiona dotychczas brutalnie przez okupanta, wybuchła wtedy ze wzmożoną siłą. Rozumiejąc wielkość i znaczenie dla przyszłych pokoleń faktu posiadania wiedzy, nie bano się inwestować w szkolenie młodzieży, choć potrzeby kraju były w innych dziedzinach o wiele większe, niż dziś.

Organizatorem i głównym współzałożycielem Powiatowej Żeńskiej Szkoły Gospodarstwa Wiejskiego w Trzcinicy był Inspektor Powiatowy Oświaty Rolnej, Stanisław Ryndak, przy współpracy Elżbiety Misiołek, pierwszej kierowniczki tej placówki. Na bazie budynków pobrowarnych Władysława Klominka oraz części gruntów i zabudowań gospodarczych Michała Kierpca zdecydowano o organizacji szkoły rolniczej dla dziewcząt. Pod kierownictwem Elżbiety Misiołek 15 września 1945r. nauczyciele: Janina Raś i Stefania Gąsiorska na pierwszej, historycznej już dzisiaj, Radzie Pedagogicznej układają plan pracy i rozpoczynają lekcje, rozpoczyna się nauka w pierwszej klasie nowo powołanej szkoły. Po kilkunastu miesiącach funkcjonowania Szkoła Żeńska Gospodarstwa Wiejskiego zostaje przemianowana na Powiatowe Żeńskie Gimnazjum Gospodarki Wiejskiej. 16 grudnia 1945 r. Julia Smolakowa, wizytator Wojewódzkiego Ośrodka Rolniczego w Rzeszowie, wizytuje nową placówkę, czego efektem było ulepszenie internatu i otwarcie stołówki internatowej. To były pierwsze podwaliny bazy dydaktycznej szkoły.

Na przełomie lat 1945-1946 z części gruntów (około 26 ha) znacjonalizowanego gospodarstwa M. Kierpca utworzono Gospodarstwo Szkolne dla potrzeb szkolenia praktycznego, na czele którego staje Franciszek Dec. Późniejsze koleje losu prowadzą gospodarstwo przez formę PGR-u, który funkcjonuje jako gospodarstwo szkoleniowe, by początkiem lat dziewięćdziesiątych w bardzo kiepskiej formie ekonomicznej znów wrócić pod jurysdykcję Szkoły jako Gospodarstwo Pomocnicze. Tą formę zlikwidowano w roku 2002 przekształcając Gospodarstwo w pracownię zajęć praktycznych pod potrzeby Technikum Ogrodniczego.

Po niespełna dwóch latach pani Elżbieta Misiołek zapada na zdrowiu, zaś powołana na jej miejsce przez wizytator Julię Smolakową, Franciszka Łycyniak jako pełniąca obowiązki kierownika przekształca szkołę na 3-letnie Powiatowe Żeńskie Gimnazjum Rolnicze i zostaje jego dyrektorką. Grono pedagogiczne szkoły powiększają wtedy Lidia Trojanowska, Stanisław Piotrowski, Magdalena Szczupak i Jadwiga Ratajczyk. Od półrocza 1948r. nazwę zmieniono na Powiatowe Gimnazjum Rolnicze, zaś zespół nauczycieli wzmocnili: Bronisława Więcek, Teresa Szwiadas, Jadwiga Utorowicz, Franciszek Dec, Jadwiga Baczyńska, Zofia Sowińska, Józef Słowakiewicz, i Tadeusz Marszałek. W roku 1948 Gimnazjum zostaje przemianowane na Państwowe Liceum Rolniczo - Gospodarcze.

W roku 1949 następuje kolejna zmiana profilu i nazwy szkoły. Powstaje Technikum Rachunkowości Rolnej, którego dyrektorem zostaje Kazimierz Michałek. Jest to pierwsza szkoła rolnicza, której absolwenci mogą zdawać maturę. Ten najważniejszy egzamin dla młodego człowieka egzamin dojrzałości czyli matura odbywa się po raz pierwszy w roku 1952.

Wiadomo, że w 1956 roku powstaje kolejny typ zawodowej szkoły maturalnej Technikum Rolnicze. Technikum Rachunkowości Rolnej funkcjonuje do końca lat siedemdziesiątych na przemian z Technikum Rolniczym. Do szkolenia ekonomicznego powróci się dopiero w latach dziewięćdziesiątych w formie Liceum Ekonomicznego - oczywiście, z nowym profilem kształcenia: rachunkowość i finanse w rolnictwie.

W latach pięćdziesiątych powstaje przy Technikum Dwuzimowa Szkoła Rolnicza, przekształcona w roku 1962 na Zasadniczą Szkolę Ogrodniczą. Dopiero w roku 1973 powstaje Zasadnicza Szkoła Rolnicza w wyniku starań Dyrektora Jana Przybyłowicza. Natomiast Zasadnicza Szkoła Hodowlana powołana przez Dyrektor Irenę Beclę funkcjonuje tylko przez jeden cykl szkoleniowy wypuszczając w 1979 roku 17 absolwentów. Inicjatorką powstania Dwuzimowej Szkoły Rolniczej i szkół zawodowych jest Bronisława Więcek, która organizuje je wspólnie z Tadeuszem Rączką, późniejszym Kierownikiem tych szkół. Są one, oczywiście podległe szkole wiodącej, czyli Technikum Rachunkowości Rolnej i Technikum Rolniczemu.

Na potrzeby szkół zasadniczych, z inicjatywy Bronisławy Więcek i Tadeusza Rączki - przy dużym wkładzie starań i pracy zwłaszcza ze strony Tadeusza Rączki, przy gospodarstwie szkolnym wzniesiono nowy budynek. W odróżnieniu od położonej u stóp wzgórza szkoły głównej zyskał on samorzutnie nazwę Szkoły Górnej. To nazewnictwo szkół dolnej i górnej utrzymuje się do dzisiaj.

W tym okresie powstaje jeszcze jeden istotny dla dzisiejszej tradycji obiekt. Jest on zasługą wspomnianego już Kierownika Tadeusza Rączki. Chodzi tu o stadion lekkoatletyczny, dziś nazywany starym, ale wówczas tylko nieliczne szkoły mogły poszczycić się takim obiektem. Na nim rozpoczęły się sportowe sukcesy naszej młodzieży, które trwają do dziś.

Początkiem lat siedemdziesiątych po przejściu na emeryturę dyrektora Kazimierza Michałka funkcję tę przejmuje Jan Przybyłowicz. Pod jego kierownictwem rozpoczyna się działalność szkół zaocznych. Powstaje studium Zarządzania i Ekonomiki Przedsiębiorstw Rolnych, które po dwóch latach zmieniono na Zaoczne Technikum Rolnicze. Ze względu na rozwój szkół istniejąca baza zaczyna być niewystarczająca. Dyrektor Jan Przybyłowicz sporządza plany rozbudowy szkoły dolnej. Śmierć nie pozwala mu ich zrealizować. Plany te przejmuje do realizacji pani Dyrektor Irena Becla. Następuje rozbudowa "szkoły dolnej". Pod kierownictwem pani Dyrektor Ireny Beclowej nastąpiła największa w historii szkoły rozbudowa całej bazy szkoły. Powstaje w tym okresie nowoczesny internat, stołówka szkolna z pełnym zapleczem, blok mieszkalny dla pracowników szkoły, nowy pełnowymiarowy stadion lekkoatletyczny, poligon do nauki jazdy samochodem i ciągnikiem, muszla koncertowa, strzelnica sportowa, następuje rekultywacja stawu i parku szkolnego. We wszystkich tych obiektach tkwi również wiele pracy i zaangażowania Stanisława Mlickiego, który od tamtych czasów do 2000 roku pracował w kierownictwie szkoły pełniąc funkcje Kierownika Internatu, a później Wicedyrektora i do dziś współpracuje w kierowaniu szkołą jako Prezes Stowarzyszenia Absolwentów Szkół Rolniczych w Trzcinicy.

Krótko w tym miejscu chcę wspomnieć o internacie, który funkcjonuje od początku istnienia Szkoły. Pierwszym obiektem w którym zorganizowano sypialnie był istniejący obecnie jako budynek mieszkalny tzw. budynek z wieżą, dawny dworek Wojtynkiewiczów i Kierpców, właścicieli znacjonalizowanego gospodarstwa rolnego. W latach pięćdziesiątych przeniesiono Internat do pobrowalnego budynku przy "szkole dolnej". Funkcjonował on do roku 1986, kiedy to przeniesiono go do nowego obiektu wybudowanego przez Dyrektor Irenę Beclę, przystosowanego do potrzeb pracy wychowawczej w tego typu placówkach. Jest on do dziś wśród internatów obiektem nowoczesnym i funkcjonalnym. Jak wiele pracy włożono by zapewnić godne warunki pobytu uczniów by ich wyżywić w internacie szkolnym zwłaszcza w latach powojennych powiedzieć by mogli ówcześni kierownicy Utorowicz Jadwiga, Ratajczyk Jadwiga, Szwiadas Teresa, Guzik Stanisława czy Mlicki Stanisław.

Uderzać tu mogą i zastanawiać częste zmiany nazewnictwa naszej placówki, coraz to nowe typy szkół i profile dydaktyczno-wychowawcze. Nie należy tego uważać za wadę czy jakikolwiek błąd organizacyjny. Wręcz przeciwnie! Tak częste zmiany są oczywistym dowodem, że kadra pedagogiczna tej szkoły docenia właściwie szybko postęp w rozwoju szkoły i liczny nabór kandydatów do nauki.

Ta różnorodność typów szkół była właśnie powodem, że Dyrektor Irena Becla wystąpiła z inicjatywą przyjęcia nowej nazwy dla całego ośrodka szkolnego i jego scalenia. Na jej wniosek w 1977 roku utworzono Zespół Szkół Rolniczych, nadając mu później imię Profesora Teodora Marchlewskiego.

Już w ramach Zespołu Szkół Rolniczych działały tu następujące szkoły: Technikum Hodowlane, Technikum Rolnicze, Policealne Studium Ogrodnicze, 3-letnie Technikum Rolnicze, Technikum Rachunkowości Rolnej, Zaoczne Technikum Rolnicze, Zasadnicza Szkoła Ogrodnicza, Zasadnicza Szkoła Rolnicza, Zasadnicza Szkoła Hodowlana oraz filialne Zasadnicze Szkoły Rolnicze w Zarzeczu, Pielgrzymce, Rożnowicach, Błażkowej i Kołaczycach.

Burzliwy przełom lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych przynosi zmianę dyrektora. Funkcję tą przejmuje wybrany przez Radę Pedagogiczną nauczyciel przedmiotów zawodowych i biologii Ludomir Mastej.

Lata dziewięćdziesiąte przynoszą kolejne zmiany w strukturze Zespołu Szkół Rolniczych. Powstaje Technikum Ogrodnicze, Technikum Żywienia i Gospodarstwa Domowego, Liceum Ekonomiczne. Szkoły te jak i również wcześniej istniejące ulegają szeregom przemian powodowanych przez rynek pracy, zmianą zainteresowań kandydatów do szkół czy też reformą systemu oświaty w Polsce. Zmiany szkół w Zespole Szkół w Trzcinicy prezentuje poniższe zestawienie.

Lp.	Nazwa Szkoły	Lata funkcjonowania
1	Powiatowa Żeńska Szkoła Gospodarstwa Wiejskiego / Powiatowe Żeńskie Gimnazjum Rolnicze	1945-1948
2	Państwowe Liceum Rolniczo - Gospodarcze	1947-1950
3	Państwowe Technikum Rachunkowości Rolnej 4- i 3-letnie	1948-1979
4	Dwuzimowa Szkoła Rolnicza	1950-1962
5	Technikum Rolnicze 5-letnie	1956-1996
6	Zasadnicza Szkoła Ogrodnicza	1962-2001
7	Technikum Rolnicze 3-letnie	1970-1997
8	Technikum Rolnicze Zaoczne	1972-1989
9	Zasdnicza Szkoła Rolnicza	1971-1996
10	Policealne Studium Ogrodnicze	11976-1993
11	PZasadnicza Szkoła Hodowlana	1977-1979
12	Policealne Studium Ekonomiczne	1993-2002
13	Technikum Hodowlane 5-letnie	1978-1983
14	Państwowe Technikum Rachunkowości Rolnej	1989-1993
15	Liceum Ekonomiczne rachunkowość i rynek rolny	1991-2003
16	Technikum Ogrodnicze	1992 - i obecnie
17	Technikum Ogrodnicze 3-letnie	1995-2004
18	Technikum Żywienia i Gospodarstwa Domowego	1997 - i obecnie
19	Liceum Zawodowe rolnik, sp. agroturystyka	1995-2000
20	Liceum Techniczne ekonomiczno - administracyjne	1999-2004
21	Liceum Ogólnokształcące	1999 - i obecnie
22	Gimnazjum Sportowe	2000 - i obecnie
23	Technikum Agrobiznesu	2002 - i obecnie
24	Liceum Profilowane: zarządzanie informacją	2002 - i obecnie
25	Sportowe Liceum Ogólnokształcące	2003 - i obecnie
26	Technikum Informatyczne	2006 - i obecnie
27	Technikum Kelnerskie	2008 - i obecnie
28	Technikum Weterynaryjne	2009

W latach dziewięćdziesiątych szkoła wzbogaciła się w dalsze obiekty dydaktyczne wybudowano: boisko do gier zespołowych i tenisa ziemnego, boisko do plażowej piłki siatkowej, zieloną salę gimnastyczną, budynek zaplecza sportowego do stadionu lekkoatletycznego. Ukończono również niezbędne inwestycje jak: nowoczesną oczyszczalnię biologiczną ścieków, w pełni zautomatyzowaną kotłownią gazowo-olejową, unowocześniono hydrofornię. Szkoła stała się w pełni wyposażonym obiektem, samowystarczalnym bytowo tzn. posiadającym własne ujęcie wody, własną oczyszczalnię, własną kotłownię.

Od 1945 roku istnieje przy szkole Gospodarstwo Rolne, które w zależności od przepisów w różnych okresach funkcjonowało na różnych zasadach, ale zawsze było traktowane jako gospodarstwo szkolne, ze szkołą kojarzone i integralnie związane. Funkcję kierowników pełnili tu: Elżbieta Misiołek, Stanisław Ryndak (prowadzący gospodarstwo społecznie), Mieczysław Puc, Tadeusz Marecki, Jerzy Machnik, Stanisław Dropiński, Wiesław Juszczyk, Waldemar Piórek, Józef Twarduś, Alicja Filus, Dariusz Pelc, Karol Szymański, Stanisław Mlicki, Marek Bara. Gospodarstwo było bazą szkolenia praktycznego dla uczniów głównie w zawodzie rolniczym i hodowcy. Z chwilą gdy szkoły Technikum Rolnicze i Technikum Hodowlane przestały funkcjonować Gospodarstwo przestało być w szkole potrzebne w takim kształcie, ponieważ szkolenie praktyczne zredukowało się do zajęć z ogrodnictwa. Zmiany po latach dziewięćdziesiątych w rolnictwie doprowadziły do ekonomicznej zapaści gospodarstwa państwowe, nie było środków finansowych by nasze gospodarstwo modernizować. Dlatego w roku 2002 z dniem 1 stycznia zostało przekształcone w pracownię zajęć praktycznych. Obecnie funkcjonuje jako gospodarstwo ogrodnicze i służy w formie pracowni do szkolenia umiejętności uczniów w zakresie ogrodniczym.

Osobny rozdział pracy szkoły stanowią zajęcia pozalekcyjne młodzieży, co w aspekcie późniejszej pracy absolwentów posiada znaczenie szczególne. Szeroko znaną była szkolna orkiestra dęta, założona i prowadzona przez Adama Wójtowicza, a następnie Albina Grybosia oraz regionalny zespół pieśni i tańca prowadzony przez Bronisława Kozioła. W skład zespołu wchodziła sześcioosobowa kapela, dwóch śpiewaków ludowych i 22 osobowy zespół taneczny złożony z uczniów szkoły. Promowali oni szkołę w Telewizji Polskiej, Polskim Radiu i na estradach krajowych. Za szczególny zaszczyt poczytać należy udział zespołu w Festiwalu Śpiewaków i Instrumentalistów w Kazimierzu nad Wisłą.

Wysoki poziom kultury fizycznej młodzieży zawdzięcza szkoła przez długie lata zasłużonemu pasjonatowi sportu Jackowi Władyce i jego żonie Annie. Zasługą Jacka Władyki są szkolne obiekty sportowe i gimnastyczne, a w szczególności pełnowymiarowy i z pełnym wyposażeniem stadion lekkoatletyczny. Do dzisiaj wspominamy szkolne (i nie tylko) sławy sportu: Pelagię Truchan, Genowefę Rogozińską, Krystynę Cagarę, Grażynę Rurę i wielu innych. W latach dziewięćdziesiątych w zajęciach sportowych rozpoczęli działalność wspólnie z Jackiem Władyką nowi trenerzy Tomasz Socha i Tomasz Wojtas, do których w ostatnich latach dołączyli: Łukasz Rydarowicz, Joanna Fara, Agnieszka Bednarkiewicz i Krzysztof Kielar. Dzięki ich wysiłkowi i wspólnej pracy z młodzieżą szkoła zaczęła się poważnie liczyć w rywalizacji sportowej, a zwłaszcza lekkoatletycznej. Od roku 1996 w lidze lekkiej atletyki zajmujemy miejsce w pierwszej piątce w skali ogólnopolskiej. O Zespole Szkół w Trzcinicy w świecie sportu zaczęto mówić często i z szacunkiem. Oni też i ich sukcesy zadecydowały o utworzeniu szkół sportowych.

Nie można zapomnieć o działalności kabaretowej i teatralnej. Przez długie lata kabaret prowadziła Elżbieta Juszczyk, w latach osiemdziesiątych Ludomir Mastej. Największym sukcesem było zajęcie III miejsca na ogólnopolskim przeglądzie teatrów szkolnych w Dębicy ze sztuką "Odyseusz i Penelopa" w reżyserii L. Masteja. Obecnie w szkole działa chór, który prowadzi Pani Ewa Grzebień.

Od 2007 roku szkoła wydaje swoją gazetkę ( kwartalnik) „News”, który już w pierwszym roku swojego istnienia zdobył III miejsce w Podkarpackim Przeglądzie Gazetek Szkolnych w Leżajsku. Zespół Szkół w Trzcinicy pochwalić się może także wieloma certyfikatami np.: certyfikatem „Szkoły Jagiellońskiej”, „Szkoły Zarządzającej Wiedzą”, „Szkoły z klasą”, „Ucznia z klasą”, „Szkoły Promującej Zdrowie”, których zdobycie związane było z ciężką i owocną praca nauczycieli, uczniów i rodziców.

Historia szkoły to historia ludzi ją tworzących , ludzi którzy nieraz całe swoje życie poświęcili oświacie. Im należy oddać słuszny hołd i szacunek za lata wyrzeczeń, poświęceń i codziennego trudu. Ten krótki rys historii szkoły nie oddaje nieraz heroicznych postaw, mnogości wydarzeń, sukcesów i tragedii ludzkich. Pamiętajmy zatem, że takie fakty tworzą historię.